نامه عرفانی آیت الله سعادت پرور(پهلوانی) به یکی از یاران طریقت خود

نظر به محّبت دیرینه که با شما و دوستان هم طریق خود دارم ، لازم دانستم اموری که در سلوک الی الله به نفع سالک است ، تذکّر دهم؛ در صورت مراعات ره صد ساله ، یک ساله طی شود ان شاالله.

بسمه تعالی

به یکی از دوستان صمیمی و یاران طریقت نوشته شده است.

تصدّقت شوم!

نظر به محّبت دیرینه که با شما و دوستان هم طریق خود دارم، لازم دانستم اموری که در سلوک الی الله به نفع سالک است، تذکّر دهم؛ در صورت مراعات، ره صد ساله؛ یک ساله طی شود ان شاالله.

1- فعل واجبات و ترک محرّمات، پس از آن انجام مستحبات را حتّی المقدور به جای آورد و ترک مکروهات کند. از مستحّبات، نماز شب و بیداری قبل از اذان صبح را بسیار اهمیت دهد، همچنین نماز اول وقت، قرائت قرآن و توسل به رسول – صلّی الله علیه و آله وسلّم – و اولادش – علیهم السّلام – را ترک نکند.

2- ملازمت استاد و عمل به گفتار ایشان، و ذکر حالات و مقالات و مشاهداتی که پیش می آید؛ بلکه اگر خوابی هم باشد بگوید، و اظهار نظر نکردن در نظر استاد.

3- از افراط و تفریط در هر امری، احراز جوید.

4- از استماع سخن هایی که تفرقه حواس می آورد، همچنین از مراوده با اشخاص بی موالات در گفتار و رفتار – اگر چه سالک باشد- باید احراز جست.

5- مراوده با سالکِ مراقب، بسیار خوب است، ولی اگر صاحب عقايد خاصّ باشد، نسبت به امور سلوکی، نباید جز به آنکه استادش دستور می دهد، متوجه باشد؛ زیرا ایجاد تفرقه می‌کند.

6- با اهل دنیا و کسانی که جز همّ خوردن و خوابیدن و به سر این و آن زدن همّی ندارند، مراوده مضِّر است مگر به قدر ضرورت.

7- سالک باید همّ خود را صرف خود کند و به خود بپردازد، عمر خود را به گفتار در عقب این آن – اگرچه غیبت نباشد –نگذارند، از سخنان بی فایده احراز جوید.

8- سکوت را شعار خود قرار دهد مگر به قدر احتیاج؛ زیرا بیشتر لغزش ها، سببش زبان است.

9- از خواهش های نفسانی – حتّی المقدور و مع التشخیص – احتراز جوید، در هر امری و با سرکشی نفس استخاره کند که لااقل مرجّحی برای فعلش پیدا شود.

10- داخل هر کار و عملی، بدون تأمل – اگر چه مدّتی طول کشد- وارد نشود، و مشورت با استاد و دوستان سالک هم بسیار لازم است.

11- اموری که برای سالک پیش می آید، از گفتن به غیر استاد، باید احتراز کند تا زمانی که نفس او به مرحله اطمینان نرسیده است.

12- از بدبینی نسبت به عبد خدا باید احتراز جست و به فکر اصلاح خود افتاد، و موشکاف در خود شد تا عیوب دیگران، در نظر نیاید. البته مسأله ی امر به معروف و نهی از منکر مطلب دیگری است.

13- چون تمام مجاهدات و زحمات برای آن است که روح تقویت شود و نفس از این عالم طبیعت انقطاع پیدا کند؛ لذا در تقویت آن باید کوشید و تقویتش آن است که به امور مذکوره اهمیت داده شود، به قدر امکان، و از تقویت جهات مادّی، بیش از مایحتاج، بپرهیزد.

منبع : کتاب رسائل عرفانی - آیت الله حاج شیخ علی سعادت پرور